قال تعالى: وَ أَنَّا لا نَدْرِي أَ شَرٌّ أُرِيدَ بِمَنْ فِي الْأَرْضِ أَمْ أَرادَ بِهِمْ رَبُّهُم‏ رَشَداً
خداوند متعال فرمود: براستى ما نمیدانيم آيا براى آنان كه در زمين زيست میكنند بدى خواسته شده است يا خداوند، براى آنان، راه يافتن را خواسته‏ است.

«حال» در « أَ شَرٌّ أُرِيدَ » نسبت شرّ به خداوند متعال ندادن و «مقتضى»، حذف فاعل است. زيرا اصل آن « أشرّ أراده اللّه بمن في الأرض» بوده.

و «حال»، در « أَمْ أَرادَ بِهِمْ رَبُّهُمْ رَشَداً » نسبت خير، به خدا دادن و «مقتضى»، رها نكردن فاعل است. بدين شكل كه فعل اراده، با « شرّ » به گونه ی مجهول آمده و با « رشد » به شكل معلوم.

و حال كه مجهول بودن را طلبيده، پاس داشتن ادب، نسبت به خداوند متعال است. با اين‏كه شرّ، صريحاً به ايشان منسوب نشده گرچه، خير و شرّ را خداوند، مقدّر ساخته و اراده كرده است.